درمان زودهنگام دیابت نوع 1، خطر بیماری های قلبی و عروقی و کلیوی را کاهش می دهد

12نوامبر 2021- بر اساس مطالعه جدیدی که با آنالیز داده‌های چند دهه مطالعه انجام و در مجله Diabetes Care منتشر شد، درمان زودهنگام و فشرده‌تر برای دیابت نوع 1 ، خطر عوارض طولانی‌مدت قلبی عروقی و کلیوی را کاهش می‌دهد.

عوارض قلبی عروقی دیابت - که گاهی اوقات به عنوان عوارض ماکرووسکولار نیز شناخته می شود، زیرا به مسائل مربوط به رگ های خونی بزرگتر اشاره دارد - یکی از مشکلات عمده ای است که می تواند از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض سطوح بالای قند خون رخ دهد. در عین حال، بیماری کلیوی دیابتی، نمونه ی رایجی از عوارض میکروواسکولار یا مشکلات مربوط به عروق خونی کوچک است. آسیب به رگ های خونی کوچک همچنین می تواند منجر به رتینوپاتی دیابتی (بیماری چشمی) شود. سومین دسته ی عمده از عوارض دیابت، نوروپاتی (آسیب عصبی)، است که موضوع اصلی مطالعه ی اخیر نبود.

محققان داده های دو کارآزمایی بالینی طولانی مدت را در این مطالعه، بررسی و متآنالیز کردند. اولین مورد کارآزمایی کنترل و عوارض دیابت (DCCT) بود که از سال 1983 تا 1993 به طول انجامید و دومین مطالعه، کارآزمایی اپیدمیولوژی مداخلات و عوارض دیابت (EDIC) بود که در سال 1994 شروع شد و ادامه دارد. به طور کلی، محققان یک رابطه ی تقریبا خطی بین میانگین سطح هموگلوبینA1c  شرکت کنندگان (معیار کنترل طولانی مدت قند خون) و خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و کاهش عملکرد کلیه پیدا کردند.

کنترل فشرده ی زودهنگام، مزایای طولانی مدت قابل توجهی را به همراه دارد

در طی یک دوره پیگیری 20 ساله، خطر تجمعی بیماری قلبی عروقی در میان شرکت‌کنندگانی که متوسط سطح A1c آنها 9 درصد باقی مانده بود، 15.3 درصد محاسبه شد. برای شرکت کنندگانی که در نیمه دوم این دوره 20 ساله، سطح A1c آنها به 7 درصد کاهش یافته بود، خطر تجمعی بیماری قلبی عروقی به 12.4 درصد کاهش یافت. برای شرکت‌کنندگانی که سطح A1c خود را در کل دوره 20 ساله، بر روی 7 درصد حفظ کرده بودند، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، تنها 7.7 درصد بود. این نشان می‌دهد کنترل سریع قند خون با فواید بسیار بیشتری نسبت به دستیابی به این سطح از کنترل، پس از 10 سال مرتبط است. حتی برای شرکت‌کنندگانی که سطح A1c خود را در 10 سال اول بر روی 7 درصد حفظ کرده و سپس در طی 10 سال بعدی به 9 درصد افزایش یافته بود، خطر تجمعی برای بیماری‌های قلبی عروقی تنها 9.0 درصد بود، بنابراین بنظر می رسد کنترل فشرده ی اولیه بیشتر از کنترل فشرده بعدی سودمند باشد، حتی اگر این سطح از کنترل خوب، بیش از 10 سال حفظ نشود.

هنگامی که صحبت از خطر کاهش عملکرد کلیه شد- که با نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی(eGFR)  اندازه گیری شد- الگوی مشابهی وجود داشت. خطر تجمعی کاهش عملکرد کلیه ها برای شرکت کنندگانی که متوسط سطح A1c آنها به مدت 20 سال 9 درصد بود، 18.1 درصد بود. برای افرادی که سطحA1c  آنها در نیمه دوم آن دوره به 7٪ کاهش یافته بود، خطر تجمعی کاهش عملکرد کلیه به 14.5٪ کاهش یافت. افرادی که سطحA1c آنها در کل دوره 7 درصد حفظ شده بود، تنها 4.9 درصد در معرض خطر کاهش عملکرد کلیه ها بودند، اما برای کسانی که سطح  A1cآنها در ابتدا 7 درصد بود اما میانگین سطح A1c آنهادر نیمه دوم مطالعه به 9 درصد رسیده بود، خطر تجمعی کاهش عملکرد کلیه ها، 6.9 درصد محاسبه شد.

محققان به این نتیجه رسیدند که مداخلات اولیه و فشرده برای دستیابی به کنترل دقیق قند خون ممکن است منجر به مزایای طولانی مدت زیادی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 شود. در عین حال، به نظر می رسد که هر چه زمان می گذرد، مزایای کمتری از کنترل شدید قند خون حاصل می شود با این حال برای کاهش خطر عوارض دیابت مانند بیماری قلبی عروقی و بیماری کلیوی، هرگز دیر نیست.

منبع:

https://www.diabetesselfmanagement.com/news-research/2021/11/12/early-treatment-for-type-1-reduces-cardiovascular-and-kidney-disease-risks/